U boga na audiencji dziś byłam. Bóg nazywa się Josep Turiel i jest dyrektorem uniwersyteckiej biblioteki... czyli ciąg dalszy moich barcelońskich wspominek.
Gràcię, tę niezwykłą barcelońska dzielnicę lubię za to, że zawsze się tam gubię. Że w jej wąskich uliczkach, które nigdy nie wiem dokąd prowadzą i dokąd mnie doprowadzą, w ich półmroku i mroku, jest zawsze jakiś taki spokój. Tajemniczy spokój.
Dawno temu, a przynajmniej 9 lat wstecz, świat fantastycznie obywał się bez Facebooka i opiniotwórczo-inspirującej blogosfery. Tak! Były takie czasy. I jakoś dawaliśmy radę. Ale to nie będzie opowieść o tym. To będzie wstęp do moich wspomnień o Barcelonie.
