Poemat o Petenerze to zatem poemat o śmierci. O jej wszechobecnej i permanentnej obecności. O śmierci, która niczym tryumfatorka zjawia się wraz ze swą pieśnią, pieśnią-kołysanką, którą nuci tym, którzy zasnęli pod ziemią. I śpią i śnią snem głębokim.
